

بيــــا و بـــا همـــان غــــرورِ مــــردانـــه اتــــ . . .
از در و ديـــوار گـــلايه کــن
اصـــلا بـگو چـــرا گلــدانِ کنــارِ پنـــجره کـــج شــده . . .
بـــگـو کتــريِ چــاي خـــودش را کشــت . . .
بيـــا و بگــذار مـــن دســت بــه دورِ گــردنــت بيــــانــدازم
در چشمـــانــت نــگاه کنــم...
و آرام بگـــويـــم :
" مـــردِ مغـــــــرورِ لجـبـــــازِ مــــــن . . .
مــن هــــم دلـــ?ــــم بـــرايـــت تنــــگ شــــده . . . "
اين ها که تا اخمي مي کنند
تا دادي مي زنند
تا هوايِ حوصله ابري مي شود
کاسه کوزه ها را مي شکنند
و راهيِ رفتن مي شوند . . .
هيچ نمي فمهند از لذتِ زن بودن
برايِ مردي که با تمامِ غرورش
" دلتنگ " مي شود
هيچ نمي فهمند از لذتِ مرد بودن
برايِ زني که با تمامِ محکم بودنش
دلش يک آغوشِ امن مي خواهد . . .